Persbericht

Galerie Wilfried Lansink exposeert Rik Beemsterboer uit St Gallen, Zwitserland van 27 januari t/m 24 februari 2002

Rik Beemsterboer heeft in 1992 de kunstakademie als schilder in Enschede afgesloten.
Na de akademie kreeg hij een stipendium om naar Indonesie te reizen op uitnodiging van de kunstakademie in Yogyakarta op Java. Beemsterboer had de mogelijkheid om de Indonesische kultuur met alle Nederlandse invloeden als ex-kolonie te bestuderen.
Hij heeft daar veel getekend en geschilderd. Na zijn terugkeer woonde en schilderde hij in Amsterdam. In 2000 is hij naar St.Gallen in Zwitserland verhuisd om daar zijn schilderwerkzaamheden en -ontwikkeling voort te zetten. Zijn eerste expositie was in 1994 in het gemeentehuis van Borculo. In 1995 exposeerde hij in een groepsexpositie "Mens en Landschap" in Den Bosch in "De Muzerije".Op grote schilderijen versmelten mens- en landschapselementen met elkaar met grote, agressieve penseelstreken. In deze werken zou men overeenkomsten met het "Abstract Expressionisme kunnen vaststellen.
In het gebouw van "Frontline Voice Response and Callcenters" in Rotterdam heeft Beemsterboer zijn eerste grote solotentoonstelling. Ook daar toont hij grote schilderijen waarin abstraktie en figuratie elkaar overlappen. De penselen zijn varierend van groot naar klein met grote bewegingen gebruikt. Hij mengt de kleuren op het doek in plaats van op het palet.

In het jaar 1997 verbaasd hij alle met een volledige nieuwe stijl. Grote geometrische, twee dimensionale vormen beheersen het doek. Alle vormen worden omrand door zwarte of gekleurde lijnen. En als men langer kijkt ziet men dat het niet geheel abstract is en herkent men toch ook weer figuratieve elementen zoals een vogel, een gezicht of een figuur. Zelf zegt hij hierover:" Als ik schilder laat ik mijn hand als in een meditatie of trance over het doek glijden waarbij mijn motoriek en handen het werk doen. Het denkmechanisme is hierbij passief. Uit het onderbewuste onstaan de vormen. De aaneengeschakelde monochrome kleuren werken driedimensionaal.
Hij werkt verschillende jaren in deze stijl om dan in 1999 weer terug te keren naar de menselijke vorm waar de kleuren weer op het doek gemengd worden.
In dit jaar heeft hij een solo-expositie in Kokopelli in Amsterdam. In maart 2000 heeft Beemsterboer een grote overzichtstentoonstelling in "De Muzerije " in Den Bosch.
In hetzelfde jaar zet hij voet in Zwitserland met de groepstentoonstelling met het thema "virtuell und doch reell-reell und doch virtuell" in Gallerie WerkART in St.Gallen en een solotentoonstelling in de kasteelgalerie "Greifenstein auf dem Buechberg".
In 2001 wordt hij uitgenodigd door Diana Ammann om te exposeren in Commercio. De mens staat nog steeds in het middelpunt maar de schilderijen zijn zeer realistisch geworden. Beemsterboer schildert portretten met kleine penselen met preciese streken. Gezichten van mensen die je op straat zou kunnen tegenkomen. Beemsterboer behoudt zijn eigen handschrift en door de vervreemd werkende omgevingen behouden zijn schilderijen een heel eigen identiteit.
De schilderijen die hij nu in Gallerie Wilfried Lansink tentoonstelt hebben een verdere ontwikkeling doorgemaakt. De stijl van Beemsterboer is nog eigener geworden. Hij schilderd nog steeds realistisch, maar de portretten hebben hun oorspronkelijke vorm verloren,ze zijn grotesk geworden; de ogen, neus en mond zitten vaak niet meer op de plaats waar ze behoren en gezichten worden soms als kauwgum uitgerekt. Toch blijven de gezichten hun karakter en uitdrukking behouden. De omgevingen waarin de menszijn abstract en hebben tegelijkertijd iets realistisch. Hierdoor lijken de portretten nog meer tot leven te komen.
Naast portretten schildert Beemsterboer nu ook mensfiguren en kleinere groepen mensfiguren die "uit vorm"zijn. Armen, benen en handen die veel te lang of te kort zijn, voeten die niet meer fisisch kloppen. Je hebt het gevoel in een lachspiegel te kijken.
Toch blijf je het idee hebben dat je het met een normaal mens te doen hebt. De vervormingen geven het karakter, de pijn en de vreugde aan. De mens kan in zijn schilderijen afwisselend lachen, serieus of dromerig kijken. Het ene moment denk je een lach te zien, terwijl het volgende moment het een schreeuw kan zijn.
Deze "Bacon-achtige" figuren (als ik zo vrij mag zijn deze link te leggen) bevinden zich in zowel abstracte als in realistische omgevingen. In sommige doeken loopt de vervormde omgeving synchroon met de mens waardoor er een energieke beweging onstaat.
In de vierluik "De vrouwen met handtas aan het strand" is de omgeving realistischer geschilderd en door het kontrast van de fijne penseelstreken van de mensfiguur met de grovere penseelbewegingen in de omgeving wordt dit werk zeer energetisch en dynamisch.